Ötən cümə günü Brüsseldə Ermənistanın baş naziri Nikol Paşinyan, ABŞ dövlət katibi Antoni Blinken və Avropa Komissiyasının sədri Ursula fon der Lyayen və bu “şirin” trioya qoşulan Avropa diplomatiyasının rəhbəri Jozep Borrel ilə görüş həm hadisə ərəfəsində, həm də ondan dərhal sonra bir sıra ölkənin siyasi dairələrində və ekspert icmalarında görünməmiş müzakirələrə səbəb olub. Mübahisə uzun müddət səngiməyəcək və bəlkə də tezliklə yeni müstəviyə keçəcək.
Bu barədə Caliber.az süjet hazırlayıb.
Müəllif bildirib ki, bunun bir sıra səbəbləri var.
“Bir az uzaqdan başlayaq. 2003-cü ildə Avropa İttifaqı “Şimal Ölçüsü” proqramını qəbul etdi. Bu proqrama Aİ-nin özündən əlavə Norveç, İslandiya və o vaxt qəribə görünmədiyi üçün Rusiya da daxil idi.
Hələ 1997-ci ildə Finlandiyanın Baş naziri Paavo Lipponenin təşəbbüsü ilə həyata keçirilən proqramın məqsədi Avropa İttifaqı ilə bu birliyə üzv olmayan ən yaxın şimal qonşuları arasında əməkdaşlıq idi. O zaman əsas istiqamətlər ekoloji problemlər, enerji səmərəliliyi, səhiyyə, mədəniyyət və s. idi.
2008-ci ildə Brüssel “Aralıq dənizi üçün İttifaq” adlı oxşar formatda proqrama start verdi, onun iştirakçıları Aİ-nin özündən əlavə, Aralıq dənizi regionu ölkələri, yəni cənub qonşuları idi. “Avro-Aralıq dənizi tərəfdaşlığı” alternativ adını da almış bu proqramın məqsədləri enerji, təhlükəsizlik, terrorla mübarizə, miqrasiya və ticarət məsələlərini əhatə edirdi.
Beləliklə, şimal ələ keçib, cənub örtülüb, qərbdə isə Atlantik okeanı dalğaları parıldayır. Nə qalır? Avropa İttifaqının ətrafa nəzər salmasının təbii davamı indi onun şərq qonşuları olmalıdır. Bunlar da vaxtilə SSRİ-nin tərkibində olan dövlətlər idi. Və bununla bağlı artıq müəyyən çətinliklər var idi”, – deyə müəllif vurğulayıb.
Daha ətraflı:
